Dag 10 en 11

Dag 10
Vanmorgen grote hilariteit bij het ontbijt, omdat mijn zangkunsten ter sprake kwamen. Ik was gisteravond nog veel te wakker (echt nog in de actiestand), dus ik wilde wat muziek luisteren met m’n Ipod op bed. Dat was heerlijk. Het was echt ontspannen! Dan zing ik altijd mee. En dat is van zo’n danige kwaliteit… laten we zeggen dat ik er geen stadions mee zal vullen. Zeker niet met een koptelefoon op. Op het moment dat ik dacht ik ga ‘m uitzetten en slapen, kwam het nummer “Hou van mij” van de 3J’s. Oh, die moest ik natuurlijk ook nog even aan laten staan. Net als ik ‘m uitzet, krijg ik een appje van mijn etage-genoot, Marjolein: “Wen, is that you singing?” Oeps!
Vandaag mocht ik (samen met Jan) een dagje werken op het kantoor bij het Youth Home. Leuk om eens naar de andere locatie te gaan. In de taxi er naartoe valt het ons op dat we steeds meer beginnen te wennen aan de hectiek, de herrie en de stank van het verkeer. Ik vind het nog steeds niet fijn, maar het wordt een beetje gewoon.
Op het kantoor hebben we de hele dag rustig door kunnen werken. Jan aan zijn opdracht om de medewerkers te helpen met een beter documentatie systeem (wat hij samen met Marcel doet). Voor een klein stukje kon ik Jan daarbij helpen. Maar het grootste deel van de dag ben ik bezig geweest met de voorbereidingen voor de workshop die we woensdag de hele dag gaan geven.
Terug in het hotel heb ik mij 2e coachingsgesprek gehad. Gelukkig was deze minder pittig. De dingen die we eerder hebben besproken heb ik al zoveel mogelijk op gepakt en ben ik verder over gaan nadenken. Met dit gesprek vielen er een aantal belangrijke stukjes op zijn plaats. Ik kwam daardoor een stuk ‘lichter’ uit het gesprek.
Het was weer erg laat voordat we naar onze kamers konden. Maar ondanks dat ik van plan was direct te gaan slapen, merkte ik dat ik nog veel te veel in de actie-stand.

Dag 11
Voor mij weer een thuiswerkdagje vandaag. Het einde komt in zicht, dus we hebben het allemaal kneiter druk om alles op tijd af te krijgen.
Voor de workshop van woensdag had ik een aantal boodschappen nodig t.b.v. een aantal games die we gaan spelen. Maar het boodschappenlijstje was we een uitdaging om in Nepal te gaan vinden. Daarom even aan Tirupati voorgelegd toen hij langs kwam. Volgens hem moest dat te halen zijn.
Dat zie je aan een vreemd zijwaarts knikje die de Nepalezen maken. Het is lastig uit te leggen. Het hoofd wordt heen en weer bewogen van links naar rechts en terug, met het gezicht gewoon recht vooruit. Maar de kin gaat in tegengestelde richting van de bovenkant van het hoofd mee. Als of het hoofd los zit op de nek. Denk aan die hoedeplank-hondjes met zo’n wiebelend hoofd. Maar dan niet op en neer, maar heen en weer. Dit gebruiken de Nepalezen als ze ja willen zeggen, maar bet overtuigt worden (of toegeven). Wij hebben het allemaal al geprobeerd,maar tot nu toe is het alleen Annelie, Chantal en mij (enigszins) gelukt.
Maar terugkomend op de boodschappen. Tirupati bood aan om de boodschappen even samen te halen op zijn motor! Maar hier in Nepal rijdt alleen degene die voorop zit (en dus de motor bestuurt) een helm. Alle anderen op dezelfde motor dragen geen helm. Ja, je leest het goed:”alle anderen”. Er kan een vrouw achterop zitten met een kind ertussen, of alleen maar twee kinderen. Gisteren zag ik zelfs een moeder met een +/- 2-3 maanden oude baby in haar armen achterop zitten.
Maargoed, ik was wel in voor wat avontuur en ben meegegaan op de motor. Toch ook wel eng hoor, want zoiets vind ik al onprettig in het Nederlandse verkeer, met een helm op… Maar ik had er wel vertrouwen in dat Tirupati rustig zou rijden. Hij is tenslotte erg beschermend naar ons, maar wordt ook boos op taxichauffeurs (waar wij bij in de auto zitten) als ze als gekken door het verkeer racen en rare fratsen uithalen. En dat klopt ook: hij reed erg voorzichtig. Zodanig dat ik me niet de hele tijd hoefde vast te houden aan hem. Nou ja, vast houden… Mijn handen in zijn zij. Ik zou er erg makkelijk af kunnen slingeren hoor. Op een gegeven moment moet hij stoppen voor een vrachtwagen die door een steegje rijdt (heel gewoon hier). Als hij weer gas geeft hoor ik: “Wendy, are you still there?” Fantastisch: of ik er nog op zat!.
Maar we hebben een groot deel van de boodschappen gevonden: Spaghetti, marsmellows, scharen, schilderstape en een rolmaat. Ik vond het wel gaaf dat dat was gelukt.
Vanavond waren we uitgenodigd om te dineren met twee leden van de board van CWCN. Toch wel belangrijk, omdat deze personen uiteindelijk beslissen wat ze gaan doen met onze SWOT en de business idea’s van de brainstorm. Tirupati wilde daarom ook graag dat we deze punten ook vast met hen zouden bespreken. Dat is goed gelukt: we hebben leuke gesprekken gevoerd en beide mannen hebben veel aantekeningen gemaakt.
Daarna in het hotel weer vergaderen tot 22.30. En op mijn kamer ben ik daar zelfs nog even mee doorgegaan. Ik heb morgen namelijk twee keer een belangrijke rol in de workshop en wil goed voorbereid zijn. Inmiddels is het 1.00 uur. Ik ga dit verslag even op mijn weblog plaatsen (deze keer zonder foto's) en dan duik ik mijn bedje in. Morgen moeten we erg vroeg op.