Dag 8 en 9

Dag 8
Vannacht toch nog geprobeerd om een live stream voor de WK wedstrij NL-Spanje te vinden. Maar helaas niet gelukt. Daardoor erg laat gaan slapen. Nog even aan m’n mannetje in de app gevraagd hoeveel het stond: 1-1. Spannend! Balen dat we het niet kunnen zien. Toen ik lag te slapen hoorde ik een appje binnenkomen. Ik wist meteen dat dat Hansje was met de uitslag. 5-1 gewonnen!! Wow!! Shit!! Waarom hebben we dit moeten missen zeg. Meteen doorgestuurd naar mijn groepsgenoten.
Zij waren vroeger op dan ik, dus ik zie op de groeps-app fantastische plaatjes langskomen: 5PA1N, buienrader met een veel neerslag en onweer in de vorm van onze leeuw boven Spanje en het hoofd van Van Gaal op het Jezus beeld in Brazilië. Geweldig!
Vandaag een dagje vrij. Heerlijk, daar was ik echt aan toe. Ik kon even dingen voor mezelf doen. De groep is echt heel leuk. We lachen veel en kunnen ook eerlijk zijn tegen elkaar. Maar na een week lang, minimaal 14 uur per dag op elkaars lip zitten is echt heel veel. Je bent continue bezig met het groepsbelang. Ik merk dat ik daar erg moe van wordt. Had ik niet verwacht. In ieder geval nog niet zo snel. Maar een dagje voor mezelf, heb ik hard nodig. Even doen wat ik wil, zonder overleg, zonder dat ik me rot voel als ik wat later ben ed.
De groep ging om 11:00 op pad. Ik had nog 1,5 uur voordat mijn taxi zou komen, Lekker bakje thee gezet en aan m’n reisverslagen gewerkt. Toen ik m’n kamer uitliep, klaar om naar de vaste plek voor de taxi’s bij de stupa te gaan, kwam een dame van het hotel me net halen omdat mijn taxi al voor het hotel stond: das relaxed!
Het was een hele aardige taxichauffeur. Sorry, ben zijn naam alweer kwijt. Maar hij heeft ook een zoontje van 7 jaar. Hij vertelde dat zijn zoontje Prince heet. Maar dat is de Engelse vertaling van zijn Nepalese naam. Dat bleek Radjkumar te zijn. Chips zeg, dat had ik kunnen weten, Want Radjkumar van het Childs Home had al verteld dat zijn naam Prince betekende. De taxichauffeur reed erg netjes en rustig en vertelde onderweg veel over waar we langs reden. Leuk is dat! Ik heb leuke gesprekken met hem gevoerd.
De Monkey Temple, zoals de mensen ‘m noemen, ligt op een groene heuvel, midden in Kathmandu. Dus een zucht van verlichting, toen ik lekker tussen het groen door liep op zoek naar de apen. Maar die zag ik al gauw langs rennen. Het zijn Makaken. Joepie! Die vind ik leuk. Het zijn kleine rotzakken, maar dat vind ik zo lachuh! (zolang ze mijn spullen niet jatten natuurlijk). Ik heb veel foto’s gemaakt, een aantal filmpjes en verder heerlijk van ze genoten. Het was helemaal niet zo gevaarlijk als waar men bang voor was. Je moet gewoon je gezonde verstand gebruiken. Niet voeren, geen eten bij je hebben, niet aaien. En als je niet zoveel apen-kennis hebt, kan je beter een metertje afstand houden. Maar voor mij waren ze makkelijk in te schatten. Als ik ze riep (van die geluidjes maken, die niet te omschrijven zijn), dan zag ik direct aan hun houding en uitdrukking of ze van plan waren om te blijven zitten. Sommigen gingen direct in een actieve spring houding zitten. Als je dan blijft staan (en evt. nog een keer roept), heb je zo een aap op je schouder. En die heb ik al, dus is niet nodig (haha). Kijk, natuurlijk lijkt het met ontzettend gaaf als dat beest op me springt, maar het is gewoon niet slim, Ze kunnen bijten uit nijd dat je geen eten hebt en echt schoon zijn ze natuurlijk ook niet. Dus gewoon een stapje achteruit als je dat aan ze ziet. Verder heb ik nog een aantal kadootjes voor het thuisfront geshopt en daarvoor dus veel onderhandeld.
Teruggekomen in het hotel, nog even opgefrist en op naar de stupa om een restaurantje op te zoeken voor m’n lunch. Daar heerlijke American pancakes (die kleine dikke) gegeten, met een tijdschriftje erbij, Nog even een sjaal gekocht, want ik heb een paar shirts bij me, met iets teveel decolleté en/of schouders. Maar het is nog de vraag of ik dat ding om ga doen. Het is echt niets voor mij…
Daarna op mijn kamer lekker geskyped met Hans en Tris. Lekke bijkletsen. Heerlijk om mijn mannetjes even live te zien en spreken.
Nadat ik daarmee klaar was nog wat fotoos uitgezocht. Inmiddels heb ik me vast klaar gemaakt, want het busje met de anderen kan elk moment aankomen en dan moet mee, want dan ga ik met de andere dames naar de massagesalon. Inmiddels regent het wel al een tijdje keihard. Mijn raam had ik op een kiertje gezet en toen waaide hij erg hard open. Daarna was het houd uit z’n verband. Ik heb het raam dus maar even vast gebonden. Goed dat ik als oud-scouting staflid toch ook zaken als touw en ducttape bij me heb. De taxi kon niet bij het hotel komen, dus ik moest naar de taxi. Was ik natuurlijk niet blij mee door zo’n moessonbui heen, maar toch maar doen. Blijkt heel die straat weer een kolkende rivier te zijn, waar ik wel doorheen moet. Ik heb wel getwijfeld of die massage het waard was om zeiknat te worden. Eerst vond ik van niet, maar toen bedacht ik me dat ik ook een droge broek en een handdoek mee kon nemen. Dus nogmaals op weg (door de rivier) naar de taxi. Aangekomen bij die drukke weg, kan ik de taxi niet vinden. Ik sta een tijdlang te zoeken als Tirupati ineens naast me staat. Hij had bedacht dat de straat wel weer volgelopen zou zijn, en was me gaan halen, maar we waren elkaar mis gelopen. Lief van ‘m maar nu was hij ook zeiknat, want met alleen een klein vouwparapluutje kom je er niet in een moesson-bui. Dat vond ik wel sneu voor hem, maar hij had die keuze zelf gemaakt. Het was natuurlijk wel weer heel lief dat hij zo voor ons zorgt, Maar ik heb ‘m aangegeven dat dat volgende keer niet meer hoeft, want ik red me wel.
Die massagesalon bleek superdeluxe te zijn. Na even twijfelen, besluiten we alle vijf om een massage van een uur te nemen. Want tja, zo vaak zijn we nou ook weer niet in Nepal. Ik had de Ayurvedisvhe massage. Het was grandioos! Na de massage kon je daar meteen even douchen. In de hal kregen we nog een kopje thee om bij te komen. We zaten daar met z’n vijven echt te soezend, vol verbazing, na te genieten. Het bleek niet echt zo goedkoop te zijn als we dachten. Voor Nepalese begrippen was het zelfs erg duur. Maar in Nederland waren we voor een uur in zo’n luxe toko 2 a 3 keer zoveel kwijt geweest.
Na het eten nog even dit verslag cast klaar zetten in Word en nu ga ik lekker tukken!

Dag 9
Vandaag hebben we “thuis gewerkt”. We hebben met z’n allen in het hotel gewerkt aan onze opdrachten. De indeling van de teams wordt nu ook een beetje gewisseld. Zo zal ik me met een aantal anderen gaan bezighouden met (de voorbereidingen van) een workshop voor de personeelsleden van CWCN. Deze zal met name gaan over communicatie, teambuilding, en leiderschap. Het is leuk dat we als groep opereren en elkaar helpen!
Bij thuiswerken hoort natuurlijk fastfood halen. Dus we hebben pizza’s gehaald (hoezo 14 dagen rijst?). We hebben samen met Tirupati gegeten en daarna een brainstorm gedaan over mogelijke business ideeen voor CWCN, zodat ze meer inkomsten kunnen genereren.
Maar we hadden teveel pizza’s gehaald. Het idee ontstond natuurlijk al snel om de overgebleven stukken aan straatkinderen te geven. Tirupati ging met Chantal, Judith en mij op pad. Voor de deur van het hotel “woont” een oudere man op een houten soort bankje onder een laken en wat dekens. Tirupati maakte een praatje met hem en heeft hem de een doos met 3 stukken pizza gegeven.
De straatkinderen waren niet waar we ze hadden verwacht. Na een tijdje zoeken vond Tirupati een groep van 8 straatkinderen. Wij moesten iets verderop even wachten en toen kwam hij met de kinderen naar ons toe. Hij heeft de kinderen aangeven dat ze moesten delen en begeleide het hele stuk. Hij deelde de dozen aan duo’s van twee kinderen uit. Zo hadden de kinderen ieder ongeveer 2 stukken pizza.
Een jongetje wilde niet. Tirupati vertelde dat deze jongen 2 weken geleden nog in het Child Home zat. Hij was door CWCN van de straat gered. Maar door de lijm-verslaving van dit jochie, had hij teveel zucht (craving) en is weggelopen. Terug bij af. Het is zo triest. Op het moment dat wij er waren met de pizza was hij stoned van de lijm. Hij wilde liever momo (deegballetjes met vulling). Tirupati gaf niet op. Hij bleef op het jongetje inpraten. De jongen kende hem nog van het Childs Home, waar hij al een keer met de telefoon van Tirupati had gespeeld. Uiteindelijk vroeg Tirupati of de jongen dan op z’n minst 1 stuk pizza wilde nemen, al was het maar voor hem. Toen ging het knulletje eten. Het was bijzonder om mee te maken, En eindelijk konden eens wel wat aan ze geven. Want als ze komen bedelen, mogen we niets geven. Het is keihard om nee te zeggen en door te lopen. Zeker als ze je blijven volgen. Het is echt een van de moeilijkste dingen die je mij kan vragen. Maar ik weet dat het beter is om het niet te doen. En het helpt dat we in een groep zijn. Dus daarom was het echt geweldig dat we ze nu wel iets konden geven.
En stiekem heb ik onderweg af en toe wat losse stukjes uit de doos aan een hond gegeven als we die tegen kwamen. Maarre, niet tegen mijn groepsgenoten zeggen he.

En nog iets anders: Mijn afritsbroek past weer! Joehoe!