Dag 12 en 13

Dag 12
Vanmiddag gaven we een workshop over communicatie, teambuilding en leiderschap. Vanmorgen zijn we met z’n allen nog druk bezig geweest met de voorbereidingen hiervoor.
We hadden geen busje ter beschikking om naar het Child Home te gaan, dus gingen we in 3 taxi’s. In Nepal gebruikt men geen straatnamen. Dus de taxi met Tirupati erin reed voorop zodat hij de weg kon wijzen. (Ik heb trouwens een foto van Tirupati met mij bijgevoegd.) Beide taxichauffeurs van de andere twee taxi’s waren echter erg zenuwachtig om de voorste taxi uit het oog te verliezen. Ze waren echt aan het strijden om als middelste van de drie uit te komen. Op een gegeven moment probeert de andere taxi ons in te halen via de andere rijbaan. Doodeng voor Jan, Chantal en Annelie natuurlijk. Maar hij wordt terecht gewezen door een verkeersagent. Ik baalde al, want we waren al laat en als hij een boete zou krijgen, zou het nog langer duren. Maar het viel mee, hij kreeg alleen een waarschuwing. En zijn actie wierp z’n vruchten af, want hij reed nu als 2e. Wij stonden echter achter die verkeersagent, die echt niet snel onder de indruk is van al dat verkeer en getoeter. Tegen de tijd dat we door konden rijden, voelden wij al aan ons bronwater dat die vent zou gaan gassen. En dat deed hij!! Allemachtig: alsof je in een achtbaan zit, maar dan zonder veiligheidsriemen (want dat hebben ze niet in Nepal). Overstekende mensen en kinderen werden op het nippertje ontweken en ik heb meerdere keren auto’s recht op ons af zien komen. Maar we hebben ook dat weer overleefd.
De workshop ging super goed! Iedereen deed enthousiast mee. En ze hebben er veel van opgestoken. Het was echt leuk om te zien hoe ze vol overgave mee deden met de games. Het bouwen van een toren met spaghetti, een blaadje dat op een bepaalde manier was gevouwen en de talentenkaartjes.Voor die laatste hadden we kaartjes gemaakt met op ieder kaartje 1 talent benoend, denk aan: humoristic, sensitive, creative, innovative, clear, ed. Iedereen mocht aan drie collega’s een compliment geven door zo’n kaartje te geven en te benoemen waarom hij/zij dat vindt. Iedereen zou dus ook weer drie complimenten terug krijgen. Het was geweldig om te zien dat, zodra het startsein was gegeven, er meteen 4 mensen op Mr. Sunil (de General Manager) afstormden in de rij stonden om hem een compliment te geven. Hij wordt echt ontzettend gewaardeerd door de mensen daar! En iedereen straalde, want iedereen kreeg complimenten van zijn/haar collega’s. Het was zo ontzettend leuk! Ik heb een foto bijgevoegd waarop de groep staat met het overzicht van de talenten kaartjes.
Aan het einde van de workshop kregen we complimenten over de goede workshop. En op een gegeven moment begonnen ze te zingen en dansen. Dat was zo gaaf!! We stonden in een kring. D.R. zette in en de hele groep zong mee met Nepalese liedjes, terwijl er steeds 2 mensen in het midden gingen dansen. We zagen Rajkumar (die daar als kind heeft gewoond en nu Care taker is), helemaal open bloeien en genieten terwijl hij daar in het midden stond te dansen. Ook Mr. Sunil deed mee. Wij werden uiteraard ook gevraagd om mee te dansen. Maar op een gegeven moment vroegen ze om Nederlandse dans en zang. Ik heb dus maar even “Heb je even voor mij” ingezet en ben een polonaise met de Nepali begonnen. Daarna heb ik ze de vogeltjesdans geleerd! Toevallig stond Mr.Sunil naast me en toen ik toen kwam aan het stukje waarbij de armen in elkaar worden gehaakt en je om elkaar heen draait, heb ik hem daarin meegenomen. Aan de reactie van de andere Nepali te merken was dat vrij ongebruikelijk, maar hij deed gewoon mee en iedereen genoot enorm. We hebben zo gelachen!!
’s-Avonds zou het Nederlands elftal spelen tegen Australie. Tirupati heeft geregeld dat we bij een restaurant in de buurt van ons hotel konden kijken. Das bijzonder, want het is hier niet zo toeristisch als in Thamel, en alles gaat hier om 21:00 uur dicht. Tirupati heeft zijn eigen tv meegenomen! Hij keek met ons mee, samen met Himal en Chakra. Het was echt gaaf! En we hebben nog gewonnen ook!

Dag 13
Onze laatste werkdag. We gaan onze eindpresentatie geven. Uieraard moesten we daarvoor nog een flinke eindspurt maken, maar het is gelukt. Soms een beetje minder dan we wilden. Maar dat heeft te maken de korte tijd die hadden om 4 opdrachten te doen in 9 dagen en met het feit dat we in Nepal zitten, ipv in Nederland. Zoals dat de printversie van het rapport niet in kleur is en niet kan worden ingebonden. De bijna 100 pagina’s zitten met vast met een nietje.
Maar de presentatie ging goed. Een uur later gestart, zonder de board members (jammer). Iedereen heeft een stukje op zich genomen. Omstebeurt gaven we uitleg over de verschillende opdrachten: het documentatiesysteem verbeteren, de rapportages en fotografie verbeteren, een communicatieworkshop en de SWOT. Verder hadden we nog een verrassing. We hebben van alle termen op de gebruikte talentenkaartjes een Wordle gemaakt in de vorm van een hart (als je het niet kent, kan je het wel googlen). Het was erg leuk om te laten zien dat hun team bestond uit al deze talenten bij elkaar.
Mr. Sunil gaf nog wel een wens aan dat hij graag had gezien dat we ook hadden gekeken naar het stukje onderwijs dat zij geven. Maar hij begreep dat dat niet in onze opdracht zat en dat wij daar ook helaas te tijd niet voor hadden. Maar daarna kregen we een heeele mooie speech van hem. Hij gaf aan hoe dankbaar ze zijn voor het werk dat wij voor hen allemaal hebben gedaan en dat hun Learning Journey hiermee nu juist is begonnen. Hij zei ook dat hij aan ons kon zien hoe moe we waren en dat hij wist dat dat kwam omdat we zo ontzettend hard hebben gewerkt. Nou ik kan je zeggen, ik had de tranen in mijn ogen staan. Hier hebben we het allemaal voor gedaan!
Wij hebben hen uiteraard uitgebreid ook bedankt voor het warme welkom en leuke samenwerking!
Daarna nam Tirupati het woord. Hij schoot direct vol. Voor hem viel er nu ook heel veel van zich af. Hij heeft er ook keihard voor gewerkt. En het is gelukt. Boven verwachting zelfs, had hij ons al eens laten weten. Hij was ook zo ontzettend blij met onze samenwerking. Toen hij brak, was ik niet meer de enige in ons team met natte ogen.
Even later heb ik Tirupati namens ons allemaal nog uitgebeid tegenover al zijn collega’s bedankt voor alles wat hij voor ons heeft gedaan. Zowel zakelijk als voor onszelf. Dat had hij ook echt verdiend!
Het was een heel mooie afsluiting. We kwamen beneden en toen kwamen de twee boardmembers binnen. Tja, dan nog maar een keer de presentatie voor hen gegeven. Dat was wel jammer, wamt we hadden het allemaal zo leuk afgerond en dan moet je ineens toch weer in de werkstand. Maar ja, die boardmembers zijn belangrijk. Het documentatiesysteem dat Marcel en Jan hebben gebouwd wordt al mee gewerkt. De nieuwe rapportage formulieren kunnen direct gebruikt worden. En het team plukt direct de vruchten van de workshop. Maar de board bepaald wat er met de uitkomsten van de SWOT en de business idea’s gebeurd. Maar na een flinke discussie over de Excel-documenten, waarin Marcel heerlijk kon schitteren, waren we klaar.
Ik heb nog even wat kinderen opgezocht om met ze te gaan bellen blazen en even later vertrokken we. Ik wilde de kinderen graag allemaal gedag zeggen, dus op mijn verzoek zijn ze allemaal naar buiten gekomen om ons uit te zwaaien. Echt super leuk!
We gingen, net als gisteren, met alle personeelsleden die naar huis werden gebracht, in hetzelfde busje. Ik had mijn tijd om in te stappen strategisch ingepland zodat ik bij D.R. (onze Jan Kooijman zat). Wat tot grote hilariteit bij mijn groepsgenoten leidde. Omdat ik het zingen van de vorige dag zo leuk vond heb ik gevraagd of ze dit nog een keer wilden doen. En dat deden ze: wederom vol overgave. Zo onwijs gaaf! Het is een liedje over jongen die een meisje leuk vindt. De mannen zingen het “mannen-stuk” en de vrouwen het “vrouwen-stuk” en een lied over hun liefde voor hun vaderland. Beide leideren voor uit volle borst gezongen.
Tja en dan komen we aan op het punt waar wij uit het busje moeten en dus ook van hen afscheid moeten nemen. Ik vind het echt heel erg jammer, dat ik ze niet meer zal zien. Maar een aantal willen graag contact houden (per mail / facebook ed). Dus we zien wel of dat ook gaat lukken.
Om leuk af te sluiten hadden we Tirupati uitgenodigd om met ons mee te gaan eten in Thamel. Hij gaf aan d at hij zijn vriendin zou meenemen. Vriendin? Daar hadden we nog niets over gehoord. Maar hij heeft uitgelegd dat het een verboden liefde is. Hij is van de onderste caste en zij van de hoogte caste. Dat zijn de verschillende lagen waartoe men behoort. Het is officieel illegaal, want het is discriminatie, maar het is nog steeds zeer bepalend in Nepal. De behoort de rest van je leven tot de caste waarin je geboren bent.
We gingen weer in drie taxi’s. We zijn nog mar net weg als onze taxi langs de kant van de weg stopt. Wij vragen ons af waarom, als ik ineens rook vanuit de zijkant in de achterbak zie komen, Ik roep zeer dringend dat Chantal en Jan DIRECT uit de taxi moet gaan. Ik had al gezien (als echt BHV’er) dat zij samen aan de stoepkant zaten, dus dat het voor hen veilig was om heel gehaast uit de taxi te gaan. Ik voeg me bij hen op de stoep. Ik heb de taxichauffeur aangeven dat zijn auto in brand stond. Terwijl wij staat te bespreken of we hem wel of niet gaan betalen voor dat korte stukje in een brandende auto, komt de taxichauffeur naar ons toe en laat het wierookstokje zien dat in de achterbak lag. Nou, je begrijpt, we hebben gegierd!
Aangekomen in Thamel neemt Tirupati ons mee naar een Rock cafe. Kicken! Er was een bandje aan het soundchecken. Tirupati heeft ons allemaal afzonderlijk nog feedback (complimenten gegeven), waarna Hans het woord aan hem richt,om hem nogmaals te bedanken. En Hans en Jan hadden een kadootje gekocht namens ons allen: een oranje shirt met “Van Persie, 9” erop. Super leuk en hij was er echt blij mee.
Tirpati wilde ons voor de terugreis liever in 2 taxi’s hebben. Eerst dachten we omdat dat goedkoper is, maar laten begrepen we dat hij dat wilde vanwege veiligheidsoverwegingen. Als het daar donker is, is het niet veilig op straat. Maar we zijn in 3 taxi’s gegaan. Kundu (de vriendin van Tirupati) wilde dat we in groepjes van 1 man met 2 vrouwen gingen. We (Hans, Chantal en ik) hadden een rare snuiter die naar ons idee iets had gebruikt. Zijn ogen stonden heel raar. Hij was uiteraard ook weer aan het racen. En in het donker is dat nog net weer wat enger. Maar we zijn allemaal veilig aangekomen in ons hotel.

Morgen dit verslag op mijn weblog zetten en rustig aan terug naar huis. Naar mijn lieve mannetjes!!

Iedereen bedankt voor het lezen en jullie leuke reacties!
Groetjes Wendy