Dag 5 t/m 7
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
14 Juni 2014 | Nepal, Kathmandu
Dag 5
Vandaag hebben Hans, Judith en ik (het groepje dat zich bezig houdt met de SWOT) een aantal personen geïnterviewd op het Child Home. Tevens heb ik geobserveerd tijdens een les die er werd gegeven. Het bleek precies de les Nepali te zijn. Iets dat de kinderen erg leuk vinden om te leren. Het was super leuk om mee te maken. Ik verstond er natuurlijk geen klap van, maar zowel de kinderen als de juffrouw zijn enorm enthousiast.
Het is leuk om bij het Child Home te zijn. Het is in een buitenwijk aan de rand van Kathmandu, waar het wat groener is. Wat ik heerlijk vind! Die grote drukke stad is niets voor mij. Maar gelukkig ligt ons hotel in een rustig stukje. Het is echt bizar. We moeten 200 meter lopen tot aan de stupa (1x de hoek om). Als we daar door 1 straatje nog een keer de hoek om lopen, belanden we in een soort verkeers-hel. Een en al verkeer, chaos, drukte, herrie en stank. Het is echt zo raar dat je dat bij de stupa niet meekrijgt. Een aantal mensen uit mijn groep vindt dat verkeer mateloos interessant. Ik begin er wel wat aan het wennen, maar leuk ga ik het echt niet vinden.
Nadat we klaar waren in het Child Home, ben ik naar het andere kantoor gebracht (waar ook het Youth Home zit). Daarvan mochten Marjolein, Annelie en ik mee met de Mobile Health Service. Dat was super indrukwekkend. Zij zoeken 3x per week de straatkinderen op, op vaste locaties. De kinderen die dan behoefte hebben aan medische zorg krijgen dit dan gratis in het busje. Dat geldt niet alleen voor de straatkinderen, maar ook voor kinderen uit de sloppenwijken. Wij kwamen op de eerste locatie waar zo’n vijf jongens waren. Een was iets aan het roken. De medewerkers van CWCN spraken even met de jongens en toen kwam die ene jongen naar mij toe. Hij vroeg hoe ik heette. Ik vertelde dit en toen stak hij zijn hand uit. Ik wist even niet wat te doen. Maar Tirupati stond als een wakende adelaar naast ons en zei niets. Dus ik gaf hem een hand. Daarna ging hij naar Annelie en Marjolein. Hij heeft onze namen onthouden en was ontzettend aan het charmeren. Hij ging mee naar het busje, want gaf aan dat er iets met zijn voet was. Twee andere jongens liepen ook mee. Alle drie de jongens gingen omstebeurt in het busje en werden voor een medische verzorgen nagekeken en verzorgd. Een van hen had ontzettend lelijke diepe / brede en vieze (door het leven op straat) snijwonden in zijn arm: zelfmutilatie. Bij deze jongen werden zijn wonden ontsmet en verzorgd met een zalf. Daarna hebben we nog twee locaties bezocht alwaar een aantal jongens werden verzorgd. Ik heb nog helemaal geen meisjes op straat gezien, maar ze zijn er wel.
Dit was erg triest, maar ook mooi om te zien dat deze jongens worden geholpen binnen hun mogelijkheden. Ik heb veel respect voor de field workers. Ze bouwen langzaam een band op met de kinderen en gaan een soort vriendschap aan. De kinderen worden nergens toe gedwongen. Alles is vrijblijvend. Op mijn vraag aan de field worker, of de jongens ook wel een agressief werden (bijvoorbeeld als ze onder invloed zijn), gaf hij aan dat dat nooit gebeurd. Dat is dus door hun manier van werken met de jongens.
We hebben tijdens deze rit veel gesproken met Dharma Raj. Wij mogen D.R. zeggen. Zij hebben ook moeite met onze namen. Annelie heeft aangeven dat men haar Lie mag noemen. Door de verwijzing naar Bruce Lee, is het makkelijk te onthouden. “Marjolein” is echter bij onmogelijk voor ze. Maar D.R. (is ook korter om te typen) gaf aan dat het een beetje lijkt op een Nepalese naam Miley. De connectie met Miley Cyrus was dus ook snel gemaakt. “Wendy” schijnt (hoe onverwachts!) een Nepalese naam te zijn. En ik maar denken dat het Engels was. Maar ik denk inderdaad regelmatig op straat dat ik wordt geroepen.
We hebben ontzettend gelachen met D.R. Die wij overigens Jan Kooiman noemen. Hij lijkt er niet echt op (ongeveer de helft kleiner), maar het is zeker geen straf om naar te kijken… Aan het einde van de avond wilde hij graag onze facebook adressen. Nu heb ik er (weer) eentje aangemaakt, maar met het idee om deze na Nepal weer te verwijderen. Tja, wat moest ik nou…. Maar nadat zowel Marjolein als Annelie aangaven hun facebook niet zo vaak te checken, wilde hij graag onze mailadressen. Die hebben we gegeven.
We zijn netjes teruggebracht en na het eten zijn we weer naar ons hotel gegaan. Ik ben net klaar met douchen als ik van Chantal een app-je via onze groeps-app krijg of ik die BugBuddy heb voor haar, want er zak een hele grote kakkerlak in haar badkamer. Dat is een apparaatje waarmee je insecten kan oppakken (ernaar kijken en daarna vrij laten of door de wc trekken, wat je wil). Ik app terug dat ik ‘m inderdaad heb en dat ik haar eventueel ook wil redden. “Ja graag!” was het antwoord. Dus daar kwam ik “the night in a shining dress”. Dat beest zat op de binnenkant van de badkamerdeur. Ik probeer die BugBuddu eroverheen te zetten, maar hij zet het op een lopen (was blijkbaar al naar de wc geweest). Chantal gilt het hele hotel op z’n kop en gaat op de wc staan. Ik dacht dat ik het in mijn broek zou doen van het lachen. Maar na een aantal pogingen heb ik “Kakkie” te pakken.
Maar onze groeps-app ontplofte zo’n beetje. We zijn door het hele hotel te horen geweest. Tirupati, die toevallig een paar nachten in ons hotel verblijft, is zelfs ongerust, vanwege de berichten (hij zit ook in de groeps-app) en vooral het gegil. Dat was echt hilarisch. Ik heb de kakkerlak nog even in de BugBudddy bewaard, zodat ik ‘m met skypen aan Hans en Tristan kon laten zien. Dat vond Marjolein weer te dichtbij haar kamer, omdat wij op dezelfde etage zitten. Dat groepsgesprek ging nog een tijdje door en ik hebben ontzettend gelachen. Na mijn gesprek met Hans en Tris heb ik besloten dat beest niet door de wc te spoelen, omdat hij zo idioot snel is. Dus ik heb ‘m uit het raam gegooid. Later besefte in het raam van Chantal’s kamer (die uiteraard ook open staat) direct onder mijn raam is….
Dag 6
De manier van het interviewen hebben we vandaag wat aangepast en we hebben nog een aantal gesprekken gevoerd. We zijn erg tevreden over de nieuwe aanpak. Verder niet veel bijzonders dus hieronder wat algemene zaken.
De kinderen die we op straat tegen komen bedelen en smeken. Soms hangen ze zelfs aan je benen. Het is hartverscheurend en het blijft ontzettend moeilijk om met een strak gezicht glashard “nee” te zeggen en ze te negeren. Maar dat is het beste, anders stimuleer je ze om op deze manier te blijven leven. Aan het begin van de avond vind je moeders op straat met een baby in op hun heup. Ze vragen om geen geld te geven. Alleen melk. Ze willen echt geen geld, maar dat je babyvoeding koopt in een winkeltje verderop. Waarschijnlijk werken ze met of voor het winkeltje waar ze de melk halen. Zodra de toerist weg is, leggen ze waarschijnlijk de melk weer terug, zodat hetzelfde pak nog een keer gekocht kan worden.
Het hotel is prima. Het is schoon, ze leveren water in flessen, er is gratis wifi, we hebben een leuk dakterras. Alleen die wierook! Ze zijn nogal Boeddhistisch ingesteld en hebben bij de receptie een foto van de Dalai Lama hangen, met daaromheen zo’n wit sjaaltje (weet de naam niet). Daaronder zo’n indoor mini fontijntje en wierrook. Dat is echter naast het trappenhuis en trekt helemaal naar boven. Het slaat echt op mijn longen. Ik moet steeds denken aan de keer dat ik als klein meisje een keer naar de kerk ging met mijn vader. Dat bleek een latijnse mis te zijn.
Dag 7
Bij binnenkomst in het Child Home ging ik op zoek naar een medewerkster om haar te vragen of we nog wat extra opgekomen vragen konden stellen. Ik zocht eerst in het jongenshuis, waar wij altijd eten en ook wel eens hebben zitten werken. Daar waren 4 medewerkers van CWCN aan het ontbijten. Dharma Raj gaf aan dat dit “typical Nelapi food is” en vroeg meteen of ik wilde proeven. Het zag er goed uit. Rijst met een kom met soep. Ik dacht dat het Dahl Baat was, want daar had ik veel over gelezen, maar ze gaven een andere naam. Ik gaf aan dat ik wel een klein beetje wilde proeven, maar dat moet je dan wel nog 3x herhalen en aangeven hoeveel, want D.R. wilde al een bakje vol scheppen, Het was licht pittig (zoals vaker), maar het was erg lekker. D.R. heeft een aantal keer gezegd dat ik het niet hoefde op te eten als ik het niet wilde, maar ik bleef aangeven dat ik het echt meende dat het lekker was. Uiteindelijk bedankte hij me dat ik dat zei. Dus… geloofde hij me nou? Tja, daar zal ik waarschijnlijk nooit achter komen.
Het was weer een zeer productieve dag voor onze opdracht. We hebben de laatste interviews gedaan en zijn begonnen met het samenvoegen van alle input. Dat geeft meteen een duidelijker beeld, van hoe de SWOT eruit gaat zien! Jan heeft voor onze groep een interview gedaan met een medewerker op het andere kantoor. Het is erg leuk dat, ondanks dat we in subgroepen werken, we toch verbonden blijven met elkaar. Zo heeft Judith (uit mijn groepje) gisteren geholpen tijden een workshop om de rapportages van CWCN te verbeteren. Tevens krijgen wij van de andere groepjes input van dingen die zij zien en horen, die wij in onze SWOT kunnen gebruiken.
Het wordt steeds gewoner om daar rond te lopen. En de kinderen en personeel raken ook steeds meer gewend aan ons. Gisteren had ik ballonnen afgegeven, met de vraag of het misschien een keer zou lukken om dat samen met de kinderen te doen. Ze willen graag dat kadootjes voor de kinderen via hen gaat, omdat het dan eerlijk wordt verdeeld en met het kan uitdelen op een moment dat het uitkomt. Vlak na de lunch kwam Yamouna vertellen dat de kinderen met de ballonen gingen spelen en wij konden erbij zijn. Het zijn van die ballonnen met een elastiekje eraan. Ik had in NL 3 zakken gekocht, zodat er voor ieder kind een ballon zou zijn. Het was ontzettend leuk! Ik heb een tijdje tussen de kids rond gelopen met met ze gespeeld, toen een meisje me vroeg bij haar te komen zitten. Het was Sita. Ze is 17 en woont al 7 jaar in het Child Home. Naar haar achtergrond vraag ik, op verzoek van Tirupati niet, want dat kan te confronterend voor de kinderen zijn. De kinderen hebben op straat geleefd, woonden in een sloppenwijk, hebben verslaafde ouders, werden lichamelijk mishandeld, hebben gewerkt als soort slaafje in de huishouding of hebben gewerkt in de seksindustrie. Allemaal dus verschrikkelijke verhalen. Maar Sita vertelde dat ze een doel had, Ze wil heel goed worden in Judo. Verder bedankte ze me voor de ballon en dat wij daar kwamen om hun te helpen. Ze was zo dankbaar en vroeg “… so you won’t forget me” en ik gaf aan dat ik heb nooit meer zou kunnen vergeten. En dat meende ik!
Even later leek het me wel leuk om even kleuren tikkertje te doen met de kids, aam de hand van hun ballonnen. Voor het gemak heb ik de spelregels aan D.R. uitgelegd en hij heeft het in het Nepali aan de kinderen uitgelegd. We hebben het heel kort gedaan, want ik kreeg de indruk dat er nog meer op het programma stond. Maar het was wel errug leuk.
Op de weg terug naar het hotel, reed het dagpersoneel met ons mee, ons hun busje bij de garage stond. We hebben vreselijk gelachen met ze. Ook hier merkten we weer dat we inmiddels al aardig aan elkaar gewend raken. Eerder had D.R. aan een van mijn groepsgenoten ook al gezegd dat wij vrienden van hen zijn. Echt leuk!
Maar hoe verder de dag vorderde, des te meer Hans en ik zin kregen om toch wel te proberen om de wedstrijd NL – Spanje te kijken. Het vindt in Nepal echter pas plaats tussen 00:45 en 02:45 uur. Maar aan de andere kant: morgen hebben we een dagje vrij. In het hotel vroegen we Tirupati of hij een idee had waar we eventueel konden kijken. Hij is meteen bij de Receptie gaan vragen of zij een tv hebben. Dat bleek niet het geval. Hans begon al te zeggen “geen probleem, laat maar zitten”, maar Tirupati maande hem direct tot stilte. Ik zeg nog tegen Hans: let op, hij is nu aan het onderhandelen dat ze een tv moeten gaan kopen voor vanavond. Tirupati krijgt namelijk alles voor elkaar in dat hotel: hij laat ze ook sigaretten voor hem halen, als hij met ons aan het vergaderen is… Opeens zegt hij tegen Hans en mij: “komt goed ik ga het regelen. Ik heb thuis twee tv’s.” Wederom ben in weer met stomheid geslagen. Helaas bleek later dat het niet ging lukken met de kabel, dus hebben we de wedstrijd alsnog niet kunnen kijken.
Maar Tirupati is een geweldige regelaar. Zoals gezegd gaan we morgen een dagje weg. We gaan niet allemaal hetzelfde doen, maar hij regelt alles: De hele groep, behalve ik, vertrekt om 9.00 uur om twee plaatsen te bekijken. Ik ga om 11.00 uur naar een tempel waar veel apen zitten. Voor mij heeft hij een taxi geregeld die daar op mij wacht en mij weer terug naar het hotel brengt.
Als de rest van de groep terug komt gaan Jan en Marcel gaan door naar een andere plaats waar zij de zonsondergang gaan bekijken, blijven slapen en de zonsopgang gaan bekijken. Tirupati regelt voor hen ook het vervoer terug. Als de dames terug komen bij het hotel, stap ik in en gaat hij ons mee naar een massagesalon. Daar regelt hij de massages en regelt voor ons taxi’s terug. Dit alles met flinke korting! Want hij kent overal mensen en accepteert geen toeristenprijzen. Maar over die avonturen daarover volgende keer meer.
-
14 Juni 2014 - 19:52
Lie (a.k.a. Bruce Lee):
Oh Wen.....ik zit gewoon weer hardop in mn eentje op mn hotelkamer te lachen!
Wat maken we toch ook eigenlijk briljante dingen mee :)
Blijf zo leuk schrijven want ik volg je op de voet ;) -
15 Juni 2014 - 12:32
Bep En Cees:
Oh, Oh, wat maak je veel mee, voor ons allemaal redelijk herkenbaar. Om op de babymelk terug te komen, laat je maar oplichtten, het geld blijft toch op de goede plek.
Ons valt op de foto's op, dat deze kinderen al goed opgevangen worden. Hulde aan jullie inzet! -
15 Juni 2014 - 23:06
Arjen Van Rijn:
Hoi Wen,
Wauw!! Wat een belevenis zeg!! Ik kan aan je verhaallijn merken dat deze reis je enorm goed doet.
Keep up the good work én geniet......
Groetjessss....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley