Dag 3 en 4

Dag 3
Na het ontbijt zijn we naar het Child Home gegaan. Daar wonen 30 jongens en 30 meisjes. Tevens is daar een van de twee kantoren gevestigd. Bij aankomst worden we uiteraard door iedereen begroet met “Namaste” terwijl men de handpalmen tegen elkaar houd voor of vlak onder het gezicht met een licht knikje van het hoofd. De ogen van de kinderen glunderen en die van ons ook!
We worden naar het kantoortje van de manager Mr. Sunil geleid. Hij verwelkomt ons en vertelt wat CWCN allemaal doet. Voor jullie info CWCN vangt straatkinderen op in een weeshuis. Zij krijgen een voorschoolse opleiding, waarbij ze bijgeschoold worden om naar het reguliere onderwijs te kunnen. Tevens zorgt de staf voor het bijbrengen van normen en waarden. En de kinderen doen regelmatig leuke activiteiten. Verder hebben we een Mobile Health brigade. Zij zoeken op vaste dagen, op vaste (toeristische) plekken de straatkinderen op om hen te helpen met medische issues. Tevens proberen deze personen de een vertrouwensband met de kinderen op te bouwen zodat ze later wellicht opgenomen kunnen worden in het Child Home.
Daarna worden we naar boven geleid alwaar Tirupati zijn schoenen uittrekt, dus wij volgen dit. We komen in de judozaal. (Later horen we dat een aantal kinderen op erg hoog niveau judo’en, Bij een kampioenschap worden er gemiddeld vier medailles gewonnen.) De staf wacht ons al op in de judozaal. We gaan allemaal in een kring zitten en stellen ons om de beurt voor. Vervolgens laat Tirupati ons een voorsteloefening doen. Terwijl hij uitlegt wat we gaan doen, zie ik onze coach Marjolein glunderen van herkenning. Hij kan echt bij Schouten & Nelissen gaan werken! We gaan uiteen in duo’s of trios en dienen ons verder voor te stellen aan de persoon/personen uit het groepje. Ik ga met Radjkuma (hoop dat ik het goed spel, maar het is al een klein wonder dat ik het überhaupt heb onthouden) in gesprek. Hij heeft als kind in het Child Home gewoond en sinds 8 maanden werkt hij daar als begeleider van de kinderen. Jullie zullen ongetwijfeld begrijpen dat juist ik dat echt fantastisch vind! Een geweldige prestatie van een jongen die eerst op staat leefde en hier naartoe is doorgegroeid. Maar ook een geweldige prestatie van de staf van CWCN.
Hierna gaan we lunchen. We kregen hetzelfde als de kinderen en staf. Onze eerste echte Nepalese maaltijd! We krijgen een soort koude gepofte rijst met een soort mix van pinda’s en zoutjes (lijkt wel een borrelmix). Daarnaast een schaaltje met aardappels en kikkererwten. Het was echt lekker! Een beetje te pittig voor de meeste van ons, maar we hebben zitten smikkelen! Mr. Sunil verontschuldigde zich dat hij niets geschikters had voor zijn gasten, maar hebben hem geprobeerd te overtuigen dat we het echt lekker vonden. Verder kwamen er voor ons nog schalen met watermeloen, mango en appel op tafel.
Op het moment dat wij aan de lunch zaten, waren er een aantal kinderen ook aan het eten. Dat gaat in groepjes. De kinderen waren ons uiteraard haarfijn in de gaten aan het houden. Toen we zaten na te tafelen waren we al wat blikken aan het uitwisselen. Mr. Sunil vroeg of een jongetje bij ons kwam zitten, Hij blijkt Raj te heten en is 11 jaar. Raj zit nog in de wenfase. Dat duurt drie maanden, waarin hij aan geen van de dagelijkse onderdelen, zoals onderwijs en corvee hoeft mee te doen. Een slimme aanpak, want op straat hoeven ze naar niemand te luisteren. Het ventje gaat af en toe erg stoer doen, om ons onder de indruk te krijgen. Dit vinden wij natuurlijk erg schattig, maar ik denk dat het een overlevingstrategie van de straat is. Al gauw komen er een paar andere kinderen bij, Raj vraagt aan. Raj komt erachter dat Hans voetbalt en er is een klik. Al gauw wordt er met alle drie de kinderen over voetbal gepraat. Ze zijn fan van Brazilië of Argentinië en geven aan wie hun favoriete voetballer is. Uiteraard willen de kinderen meteen voetballen met Hans, de nieuwe held van Raj. Van Mr. Sunil mogen ze wel even. Ook Jan geeft aan wel graag te voetballen. Raj spurt weg om een bal te halen, Even later staan we in een kring met de kinderen een soort voetbal-lummelen te spelen. En die kids blijken er best goed in te zijn .
Hierna vertrekken we naar het Boys Youth Home, waar ook het andere kantoor van CWCN is gevestigd. Hier gaan de jongens naartoe als ze 16 jaar zijn. Voor de meisjes wil CWCN ook nog een Youth Home opzetten.
Na ons voorgesteld te hebben aan de staf, gaan we naar de jongens, Ook hier glunderende oogjes. Het lijken wel giebelende tiener meisjes. Zo schattig zijn de Nederlandse tienerjongens niet hoor. Ook hier blijkt voetbal een gemeenschappelijke factor. Een van de jongens noemt na Argentinië, Nederland als tweede favoriet. Heel slim, want er stijgt een groot gejuich op van ons .
Even later staan we op de 3e etage op een soort dakterras met een glaasje cola wat te kletsen met de staf. Op dat moment gaat er beneden een privé school uit. Als de kinderen (allen in uniform) ons zien, zwaaien ze naar ons. Wij zwaaien terug en dan is het hek van de dam. De hele school gaat zwaaien. Fantastisch we voelen ons net One Direction . We zien wel dat de juf het niet zo leuk vindt, maar ja de kinderen en wij wel. Maar dan zien we dat een aantal kinderen een tik met een stok krijgt van de juf, dus stoppen we. Nadat alle klassen in nette rijen achter elkaar staan, zingen ze heel hard een soort afsluitingslied. Daarna begint het circus opnieuw. De kinderen blijven zwaaien. Zelfs als ze het hek al uit zijn blijven ze zwaaien. Echt geweldig!
Zes van ons gaan terug naar het hotel en drie van ons gaan met de Mobile Health brigade mee. Ik mocht eigenlijk ook mee vandaag, maar ik ben kapot. Heb nog steeds barstende hoofdpijn, ben ontzettend moe, en kan me nauwelijks focussen. Ondanks dat ik dit juist zo gaaf vind.
Bij het hotel gekomen ben ik een uurtje gaan slapen. Daarna ben ik in overleg mijn groepsgenoten niet mee gaan eten. Ik heb nog geprobeerd te gaan slapen, maar lag te malen. Dus ben ik mijn verslag van dag 1 en 2 maar op mijn weblog gaan zetten (vandaar wat taalfouten in het vorige verslag). Ik heb het avondeten totaal niet gemist, maar heb mezelf wel gedwongen om wat sultana’s te eten. Om 21.30 heb ik me beneden nog bij mijn groep gevoegd voor de vergadering met Tirupati. We hebben onze opzet voor de invulling van onze opdrachten met hem besproken. Hij is er erg blij mee. Ik ga samen met Judith, onder leiding van Hans een SWOT analyse maken. Voor de personen die dit niet kennen: dat is een onderzoek naar de sterktes en zwaktes van een organisatie, Wie had gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen. Ook Judith heeft dit nog nooit gedaan. Maar Hans kan het niet alleen een onze groepsgenoten vinden dat wij hier juist erg geschikt voor zijn, omdat zijn erg goed zijn in observeren, luisteren en doorvragen. Dus die uitdaging zijn we aangegaan. Ik ben er wel erg blij mee dat dit inhoudt dat we veel gaan observeren en veel mensen gaan spreken en ik dus niet 7 dagen achter mijn laptop hoef te zitten.
Daarna op het dakterras nog even mijn situatie (dat ik me al twee dagen ontzettend beroerd voel) met Marjolein (de coach) besproken en toen lekker mijn bedje in gekropen.

Dag 4
Vanmorgen voel ik me al veel beter. Met veel dank aan mijn tante, omdat ze me een dompelaar heeft meegegeven, geniet ik van een lekker kopje zelf gemaakte thee tijdens het ontbijt.
Dan vergaderen (met en zonder Tirupati). Ik vind het spannend, maar Hans begeleid ons goed: hij legt goed en geduldig uit. Daarna op naar het Childs Home. Daar aangekomen hangt Raj direct aan Hans z’n arm, om deze niet meer los te laten. Echt geweldig.
We gaan lunchen, We krijgen een verse fruitsalade. We geven bij de kokkin aan dat we geen limonade willen, maar water drinken uit onze eigen flessen. Gisteren hadden we dat wel gedaan, maar alle drie de mannen hadden vanmorgen wat maagklachten (tja, mannen ). Toen Tirupati dit hoorde raadde hij ons aan om dit niet meer te drinken. Het water komt niet uit de kraan, maar uit een groot vat (denk aan zo’n vat van een waterkoeler, maar dan niet gekoeld). Hij vindt water uit de flessen beter voor ons. De kokkin was hier wel erg teleurgesteld over, maar iedere keer dat ze meer fruit op onze borden mocht leggen, keek ze steeds trotser.
Daarna beginnen we aan het uitwerken van onze opdracht. Judith en ik werken met pen en papier. Hans heeft zijn Ipad. De kinderen blijven om hem heen draaien, want een tablet is toch wel erg gaaf!
Ondanks dat we vaak afgeleid raken van de kinderen, willen we ze ook niet wegsturen, want dat is nou juist ook de charme van deze locatie. Aan het einde van de middag terug met het busje naar het hotel. We hebben en fantastische (hele jonge) chauffeur. Gisteren gingen we precies in de spits terug naar het hotel, en dan sta je echt vast in Kathmandu. Hij wist echter een route binnendoor. Maar dat was door de modder en met heeel veeel hobbels. Maar deze jongen rijdt rustig en goed, wat echt heerlijk is in Kathmandu. Nu waren we vandaag bijna bij ons hotel, maar de straatjes die hij opzocht werden steeds smaller. Het werd steeds lastiger om bochten te maken met dat lange busjes (terwijl er aan continue motoren zich tussen het busje en de muur blijven wurmen. Na 3 keer proberen, ging hij de andere kant hoek om. Daar kwamen we een ander busje tegen en een geparkeerde scooter. Onze chauffeur zet samen met de chauffeur van het andere busje de scooter weg en ze rijden rakelings langs elkaar. Het is centimeterwerk. Verderop komen we op een soort illegale afvalberg, waar ook veel uitwerpselen liggen. Niet echt smakelijk. Hier wil hij keren. Maar op het zand, met hoogteverschillen is dat een uitdaging. Maar ook hiervoor slaagt hij (wellicht ook door de hulp van Hans die vanaf de achterbank een paar keer HO, HO, HO! roept). Nu kan hij wel naar het straatje waar we net de draai niet konden maken. Das goed geregeld. Dan komen we een soort tractor tegen. En dan hebben we een probleem. De man op de traktor geeft aanwijzingen hoever onze chauffeur door kan gaan. Ook aan de andere kant helpt een man. Door klappen te geven op de bus weet de chauffeur dat hij door kan. Inmiddels hoopt het aantal motoren voor en achter ons zich op. Wij worden aangestaard als dieren in een rijdende dierentuin. Maar na een heleboel gedoe komen we eruit. Dit was echt millimeterwerk! Als we aankomen bij het hotel krijgt onze chauffeur weer een groot applaus en complimenten.
Weer vergaderen en dan lekker gaan eten. Deze keer om 21.45 uur terug in het hotel, dus heb ik tijd voor mijn weblog. Met een heerlijk kopje thee zit ik dit te typen. Dan lekker mijn bedje in.