Dag 1 en 2

Dag 1
De reis is voorspoedig gegaan. We hadden geen vertraging, iedereen is door de Douna gekomen en alle bagage is, ook na de tussenstop, goed aangekomen in Kathmandu. Het eten was in het eerste vliegtuig best lekker, maar na de overstap niet om over naar huis te schrijven. En aangezien ik dat nu aan het doen ben, houd ik daar over op. Slapen in een vliegtuigstoel kan ik nauwelijks, dus enigszins moe kwam ik wel aan.
Op het vliegveld hadden we Tirupati, onze Contactpersoon van het Child Watabaran Center Nepal (CWCN), snel gevonden. Hij wees ons de weg naar het busje en samen met 10 andere Mannen zorgde hij ervoor dat onze bagage in het busje werd gezet. Opeens werd er geroepen door iemand uit de groep: "Geen geld geven!" Die mannen hoorden dus niet bij... Na een laatste check of alle koffers ook daadwerkelijk waren ingeladen gingen we op weg.
Aangekomen in het hotel kregen we ieder een witte sjaal om (de officiële naam ben ik vergeten) en kregen we een bloemetje. Stiekem vonden we dat allemaal heel erg leuk.
Onze kamers zijn prima. We hebben allemaal een eigen twee-persoonskamer. Ik heb zelfs een drei-persoonsbed staan! Tja de wc-bril zit los, de wc-rol houder is kapot en als je doortrekt loopt er bijna net zoveel water uit de leiding, als dat er door de wc gaat. Maar als dat alles is…
Nadat we onszelf op de kamer hadden opgefrist zijn we naar een restaurant gegaan. Ons hotel ligt vlak naar de de grootste stupa van de wereld: De Boudhanath. restaurant gegaan. (oh, de stroom valt uit, gelukkig is de accu van mijn laptop nog vol genoeg en heb ik een klein led-lantaarntje om mijn toetsenbord te kunnen zien ) Wij volgen Tirupati op zoek naar een restaurant. Maar nadat we helemaal om de stups zijn gelopen, komen we op dezelfde plek terug. En daar is het restaurant waar Tirupati heen wilde. Ik weet niet waarom, maar blijkbaar houd hij van lopen. Het eten is prima. Er zijn zowel Nepalese, als intercontinentale gerechten. Maar Tiupati raadt ons aan nog even iets te eten dat we kennen. Het is zeer gezellig en na het eten rommel ik nog wat in mijn kamer. Ik red het om pas om 23.15 uur te gaan slapen (wat beter is vanwege de jetlag). Mijn bed is keihard, maar dat heb ik liever dan veel te zacht.

Dag 2
Na een goede nachtrust hebben we ontbeten. Toast met jam, gekookt eitje en fruit, Er staar thee en koffie. De thee wordt hier veelal gedronken met melk, maar melk mogen we niet (kunnen wij niet goed tegen hier). Echter is de zwarte thee zo sterk, dat ik over ga op de flessen water. Tevens lag er fruit bij het ontbijt.
Tirupati zou tussen 9.00 en 10.00 uur komen. Hij had zichzelf al ingedekt door speling van een uur te nemen . Maar om 10.15 uur was hij er uiteraard nog niet. Wij hebben daar maar even gebruik van gemaakt door als groep nog wat zaken door te spreken. Uiteindelijk kwam hij om 11:00 uur.
Hij zou ons vandaag rondleiden in Thamel. Een zeer toeristische wijk met Durbar Square (een plein met vele tempels) en veel winkeltjes. Samen met hem zijn we naar de taxi’s gelopen. Direct uit het hotel zit al een moeder op de straat met een kind die alleen een t-shirt aan heeft en verder in zijn blote billen ligt. Ze bedelt. Er is ons vooraf aangegeven zeker niets te geven aan de bedelaars. Zo houd je dat in stand. Maar ik vind het moeilijk hoor! Zelfs terwijl ik dit schrijf, springen de tranen weer in mijn ogen. Maar ik houd met sterk en loop door. Ook de straathonden heb ik niet geaaid.
Eerst zijn we nog even gaan pinnen. Tirupati leid ons via een steegje (met veel winkeltjes voor toeristen). Hij geeft aan dat we ook door een andere straat hadden kunnen gaan, met een mooie porrt, maar daar wordt entree gevraagd aan de toeristen richting de stupa. Aangekomen bij de taxi’s heeft Tirupati een tijd in het Nepalees staan onderhandelen met de taxischauffeurs en daarna zijn we in drie taxi’s vertrokken. OH MY GOD: Das een beleving. Je weet niet of je het spannend vind, of een bijna-dood ervaring hebt in die taxi. Ze rijden als gekken! Parijs, Rome en Turkije zijn er niets bij! Ze rijden iedere 10 seconden bijna iemand aan. Zowel andere auto’s, als motoren, riksja’s, als voetgangers. Het leek wel Carmageddon, maar dan dat ze alleen punten krijgen voor iedereen die ze net niet raken. En ze blijven toeteren. Telkens als ik geanaliseerd had waarom ze het deden, deden ze het weer anders. Nu denk ik dat ze ermee willen zeggen: Opzij ik kom eraan! En Schiet op!
In Thamel gingen we op pad. Aangekomen bij Durbar Square vond Tirupati de entree te duur. Hij heeft aangegeven dat hij op een of andere manier korting wil regelen en dat we dan een andere keer terug gaan. Voor mij dus nog even wachten op de aapjes…
Daarna zijn we door de straatjes van Thamel gaan lopen. Ik heb er mijn eerste kadootjes voor thuis gevonden. En dus mijn eerste paar keer onderhandelen. Ik blijk te snel toe te geven. Je moet er de tijd voor nemen blijkbaar. Tirupati wilde liever niet teveel shoppen, want dat konden we later nog doen. Wat we daar dan deden, is mij nog steeds een raadsel, We hebben een hele tijd rondgelopen. Zoals ik eerder al zei: waarschijnlijk houdt hij daarvan.
Terug naar het hotel met de taxi. Tirupati wilde dat wij zelf gingen onderhandelen met de taxichauffers. Dat is gelukt. Onderweg begon het te regenen. Dat is dus de moesson. Uit de taxi, direct schuilen bij een winkeltje. Zes personen van onze groep, met een aantal locals. Nadat het ergste voorbij is en blijkt dat de personen uit de derde taxi netjes bij het hotel zijn afgezet (daar zat Tirupati bij, die goed kon uitleggen waar dat is), besluiten wij om ook op pad te gaan. Dat ging een tijdje goed, tot we op een punt komen waar de straat in een snel stromend riviertje is veranderd. Het is echter de enige weg naar ons hotel. Mijn groepsgenoten twijfelen (zeker nooit een Scoutingkamp gehad), maar ik niet: gewoon er doorheen. Het was tenslotte maar een paar centimeter hoog. Opeens hoor ik een lachend gegil. Jan heeft Judith op zijn rug genomen. Wat een ridder! Onder luid gejuich en geplap van de omstanders wordt Judith naar de overkant gedragen. Verderop echter is het water ongeveer 10 to 15 cm diep en lijkt het een kolkende rivier. Ik heb mijn groepsgenoten kunnen overtuigen om er toch doorheen te gaan. Daarbij aangegeven dat ze bij iedere stap, voorzichtig moeten voelen of ze goed staan. Aan het einde zie ik wat er aan de hand is, het waterafvoersysteem kon het niet meer aan. Het kolkte eruit. Even het ik gevreesd dat het riool erop was aangesloten, maar dat bleek niet het geval. Bij aankomst waren we Annelie even kwijt. Zij had een hoogzwangere vrouw geholpen die was gevallen in het kolkende water, terwijl niemand haar hielp.
Teruggekomen hebben we gedoucht en daarna nog vergaderd. Daardoor zijn we vrij laat naar een restaurant gegaan. Deze keer wat Nepalees eten uitgeprobeerd. Ik had gebakken knoflook rijst met een tomatensaus en gegrilde groeten: erg lekker.
Maar in de loop van de avond begon ik me niet lekker te voelen (begon al bij het vergaderen). Ik was erg moe en had veel hoofdpijn. Na het eten is de groep nog een uurtje doorgegaan met vergaderen en ben ik naar bed gegaan. Ik denk een combi van dingen: jetleg, wennen aan het klimaat, veel indrukken, weinig (bijna geen) tijd voor mezelf sinds Schiphol en de stress van de laatste 4-6 weken voor vertrek die er nu uitkomt.
Morgen gaan we naar de twee locaties van CWCN. Daar heb ik erg veel zin in!